روند طراحی مانتوهای زنانه در دهههای گذشته بسیار جذاب است، تا جایی که تفاوت این روندها در ابتدا و انتهای یک دوره مشخص مانند تفاوت زمین و آسمان است و این تفاوت از تغییر سلیقه و فرهنگ مردم در مدت زمان طولانی ناشی میشود. قبل از انقلاب سال ۵۷ به ندرت در ایران پوششی به نام مانتو مشاهده میشد. اغلب خانمهای محجبه چادر سر میکردند یا روسری با کت و دامن میپوشیدند. ما در این مقاله در لیدی جونز نحوه پیدایش و روند طراحی مانتوهای زنانه در دهههای گذشته را بررسی خواهیم کرد.
پیدایش مانتو در ایران و جهان
در اوایل دهه ۶۰ پوششی به نام مانتو در ایران به وجود آمد و کم کم همه گیر شد. در آغاز مسیر ترندی برای طراحی مانتو و نحوه پوشش آن وجود نداشت، اکثر مانتوها شخصی دوز بودند اما به مرور زمان تولیدیها مدلهای جدید مانتو را به بازار عرضه کردند. کلمه مانتو از کلمه فرانسوی manteau گرفته شده است و به معنی روپوشی است که بر روی لباس پوشیده میشود. در دنیا پیدایش مانتو به قرون هجده و هفده میلادی باز میگردد.
در ابتدا مانتو در کشورهای دیگر دنیا به صورت مدلی بسته و گشاد پوشیده میشد و تنها زنان آن را میپوشیدند. این لباس برای اقشار ضعیف و طبقه کارگر جامعه در نظر گرفته میشد و آنها به این دلیل مانتوهای گشاد و جلو بسته را میپوشیدند که لباسهایشان کثیف نشود. به مرور زمان اشراف هم تمایل پیدا کردند مانتوهایی با مدلهای مختلف و سبکهای مختلف را به تن کنند.
موضوع جالب توجه این است که تا قبل از سلسلهی پهلوی در ایران و حکومت رضا شاه، مردان ایرانی ردایی به تن میکردند که تا حدودی شبیه به مانتوهای امروزی زنان بود. اما با اجباری شدن پوشیدن کت شلوار این لباس خاص و سنتی از میان لباسهای ایرانی رخت بربست. از طرف دیگر با تأسیس مدارس در ایران و جمع شدن مکتبخانهها وقتی که دختران و پسران شروع به مدرسه رفتن کردند لباسهای فرم متحدالشکل برای آنها در نظر گرفته شد که شبیه به مانتوهای امروزی بود.
مانتو در دهه ۶۰
پوشش مانتو در دهه ۶۰ کم کم در ادارات و دانشگاهها رواج پیدا کرد و باعث شد امروزه همه زنان این کشور تعدادی مانتو در کمد لباسهایشان داشته باشند. از دهه ۶۰ به بعد مانتو نه برای حجاب بلکه به عنوان لباس فرم و پوشش مقبول برای زنان در نظر گرفته شد.
فیلمهایی مانند پرده آخر، مادر و پرنده کوچک خوشبختی در دهه ۶۰ در روند طراحی مانتوهای زنانه در دهههای گذشته تاثیرگذار بودند. مانتوهای این دهه غالبا مانتوهایی آستین بلند با مچ سر آستین بودند که با دکمه بسته میشدند یا آستین آن با کش روی مچ دست قرار میگرفتند. میزان بلندی این مانتوها تا زیر زانو بود.. بقیه این مانتوها گرد، مردانه یا ایستاده بود و به صورت جلو بسته یا با دکمه دوخته میشدند. این پوشش با مقنعههای بلند یا روسری کامل میشد.
رنگ مانتوها در این دهه خاکستری، مشکی، سرمهای، قهوهای و به ندرت کرم رنگ بود. در اواخر دهه 60 مدلهای جدیدی وارد بازار شدند که کمی با گذشته متفاوت بودند. مانتوهایی که مانند پیراهنها در قسمت کمر و یا پایینتر از کمر دامنی به آن متصل میشد. این دامنها بعضی به صورت پلیسه بودند و بعضی هم به صورت چیندار. رنگها هنوز تیره بودند و شاید در موارد محدودی رنگهای سبز و یا بنفش، به طیف رنگی اضافه شده بودند. اما با همهی اینها بیشتر خانمها ترجیح میدادند از رنگ مشکی استفاده کنند.
طراحیهای مانتو در دهه ۷۰
در دهه ۷۰ سبک طراحی مانتوها مانند اواخر دهه ۶۰ بود اما رنگهای پارچهها در دوخت و دور مانتوها متنوع بودند. در این دهه مدل خفاشی به مجموعه مدلهای مانتو زنانه اضافه شد که بسیار مورد استقبال مردم قرار گرفت و افراد شیک پوش از آن استفاده میکردند. در این دهه به مرور زمان روند طراحی مانتوهای زنانه در دهههای گذشته تغییر کرد و آستینهای بررگ و مانتوهای گشاد محبوبیت خودشان را از دست دادند.
استایل طراحی مانتو آرام آرام به سمت سادگی پیش رفت و آستین رگلان در این دهه رونمایی شد و ترکیب این آستین به همراه جیبهای بزرگ روی مانتو مورد استقبال قرار گرفت. مانتوهای دهه ۷۰ با دکمههای بزرگ و رنگهای تیره به بازار عرضه میشد به گونهای که رنگ غالب مانتو در این دهه مشکی بود.
تغییرات مانتو در دهه ۸۰
روند طراحی مانتوهای زنانه در دهههای گذشته به ما نشان میدهد در دهه ۸۰ مانتوها به سمت تنگ تر شدن پیش رفتند. در این دهه مانتوهایی با بالاتنهی تنگ و دامن کلوش و یا پیلیدار بلند بسیار مورد استقبال قرار گرفتند. رنگهای آبی لاجوردی و بنفش و چند طیف رنگی سبز هم به طیف رنگهای مانتو اضافه شد. البته در این دهه همچنان مانتوهای رنگ تیره جذابیت داشت.
آرام آرام در دهه ۸۰ دکمههای بزرگ مانتو جای خود را به دکمه مخفی یا منگنه دادند و مدلهای مانتو با کمر کرستی بسیار مورد توجه بودند. ترند مانتوها بر سادگی آنها بود و طراحی خاصی در این دهه مدنظر مد و فشن ایران قرار نداشت. اواخر دهه ۸۰ رنگهای صورتی و آبی آسمانی هم به مانتوها اضافه شدند. تاریخچه مد در ایران به آشنایی جامع با روند طراحی مانتوهای زنانه در دهههای گذشته کمک میکند.
کلام پایانی
در این مقاله روند طراحی مانتوهای زنانه در دهههای گذشته را بررسی کردیم. طی این بررسی متوجه شدیم مانتوهای زنانه در طی زمان کوتاه تر و تنگ تر شده و همچنین به سمت طیف رنگی روشن تر نیز رفتهاند. شما میتوانید برای خرید مانتو زنانه در مدلهای متنوع و رنگهای جذاب به لیدی جونز مراجعه کنید. ما مانتوهای زنانه را با بهترین کیفیت به شما ارائه خواهیم داد.
سوالات متداول
اولین طراح مد چه کسی است؟
اعتقاد بر این است که طراحی مد در قرن نوزدهم توسط شخصی به نام چارلز فردریک ورث آغاز شد. ورث اولین کسی بود که برچسب خود را به لباسهایی که توسط او خلق شده بود دوخت. تا این زمان، خیاطان کسانی بودند که برای مردم لباس درست میکردند. آنها هیچ نوع شخصیت مد یا عملکردی به عنوان طراح نداشتند. آنها معمولاً بی نام و نشان بودند و فقط دنبال کار خود میرفتند.
روند طراحی مانتوهای زنانه در دهههای گذشته نشان میدند ورث اولین طراح بود که وسایلی را خلق کرد که مردم میخواستند بپوشند. او مسیری را که مد قرار بود در پیش بگیرد را دیکته کرد. این بسیار متفاوت از فرآیندی است که مردم معمولاً در جایی که به یک خیاط میگویند چه چیزی بپوشند استفاده میکنند و سپس برای آنها ساخته میشود. پس از این مرحله بود که گاهی اوقات پوشاک بر اساس اصول طراحی مد ساخته میشد.
در نهایت خانههای طراحی شروع به ساخت کردند. هنرمندان آنجا کار میکردند و طرحهای لباس را طراحی میکردند. سپس این تصاویر به مشتریان ثروتمند مختلفی نشان داده شد که تصمیم میگرفتند آیا میخواهند آن مورد ساخته شود یا خیر. ما اکنون طراحانی داریم که این نقاشیها را ایجاد میکنند و سپس نمونههایی از لباس را تشکیل میدهند که توسط علاقه مندان امتحان میشود.
مردم چگونه از مد برای نشان دادن ثروت خود استفاده کردند؟
مد همیشه چیزی نبود که برای بیان شخصیت استفاده میشد. یکی از اولین راههایی که مد مورد استفاده قرار گرفت، نشان دادن موقعیت اجتماعی یا ارزش یک فرد یا خانواده است. پیچیدگی یک لباس همان چیزی است که بازنمایی در مورد آن بود.